از مهمترین وظایف مدیریت شهری در هر جامعه ای آماده نمودن بستر شهر برای استفاده مناسب و مطلوب همه شهروندان است. این امر مستلزم شناخت نیازها و شرایط جسمی افراد و لحاظ آنها در طراحی محیط است.
مناسب سازی محیط و تأمین فضای دسترس پذیر در واقع توجه به نیازهای قشر وسیعی از افراد جامعه است که به دلیل عدم هماهنگی شکل فیزیکی محیط با گستره توان جسمی انسانها، امکان بهره گیری از تسهیلات و خدمات عمومی از آنان سلب شده است.
مجموعه ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری برای افراد معلول جسمی حرکتی در سال ۱۳۶۸ و بازنگری نخست آن در سال ۷۸به تصویب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران رسید.
مطابق این بخشنامه رعایت مفاد این ضابطه از تاریخ ۱۴۰۳/۰۷/۰۱ برای همه قراردادهایی که از محل وجوه عمومی ویا به صورت مشارکت عمومی و خصوصی منعقد میشوند، الزامی است.
آخرین ضوابط با عنوان (دستورالعمل طراحی و مناسب سازی فضاهای باز برای افراد دارای معلولیت) جهت آگاهی و رعایت مفاد دستورالعمل در طراحی ها، نظارت و اجرای ساختمان ها به شرح ذیل میباشد
دیدگاه ها بسته شده اند.
دیدگاه ها بسته شده اند.